به کویر لب خشک تو ترک افتاده
روی آیینه ی چشمان تو لک افتاده
با ملائک چه حسابی سر تو سنجیدند
که به پیشانی تو سنگ محک افتاده
هیچ کس بعد تو جز غم به سراغم نرسید
ماه رخسار تو از چشم فلک افتاده
برنیاید ز شناسایی تو چشم ترم
حق بده دختر دردانه به شک افتاده
پر از نقش و نگار است تمام تن من
نقش چکمه به تنم خورده و حک افتاده
عمه با دیدن من ذکر لبش یا زهراست
گوئیا یاد همان زخم فدک افتاده
خوب معلوم بوَد در وسط صد پنجه
حجم گیسوی من غمزده تک افتاده
چهره ات کنگره ی زخم شده ای بابا
شعله بر زخم سرت مثل نمک افتاده
سنگ طوری به سر و صورت تو بوسه زده
که لبت در هم و انگار که فک افتاده